Hugo Bender

In 1974 raapte ik mijn eerste mineralen op in de buurt van de Millstätter See in Karinthië, Oostenrijk. Daarna werd het enkel maar erger. Samen met mijn broer Paul doorkruisten we de Oostalpen, gefascineerd door alles wat er in de natuur te beleven is en in de hoop, mineralen op ons spoor tegen te komen. Letterlijk zwaartepunt daarbij werd een 33 kg bergkristal die we van de gletscher konden redden in het Krumltal in Rauris. De meeste specimens in de verzameling zijn 2 tot 10 centimeter.  Vaak komen ze pas helemaal tot leven onder de stereomicroscoop. Heel wat Alpiene kleinoodjes liggen me erg aan het hart: kwarts, rutiel, anataas, brookiet, titaniet, synchisiet, periklien, adulaar, epidoot, almandien, prehniet, scoleciet, heulandiet,…  Van vele van de alpiene omzwervingen is verslag te lezen in Geonieuws. Kijk maar eens ophttp://www.minerant.org/MKA/GN-index.html.

Zelf zoeken, vinden én uitpuzzelen wat voor mineraal het wel mag zijn, dát is voor mij de echte hobby. Daarbij komen buiten de Alpen ook België en de buurlanden ruim aan bod. Aangezien alle specimens gecatalogeerd zijn in de computer, leert een simpele druk op de knop dat vandaag zo’n 5255 specimens in huis zijn verspreid, waarvan 1802 Oostenrijkse, 1451 Duitse, 1419 Belgische en 753 Italiaanse.  Meest frequente mineralen in de verzameling zijn calciet en kwarts, en op de vijfde plaats: watzoudatnuweerkunnenzijniet !

Parallel met het mineralenzoeken groeide ook een grote belangstelling voor oude mijnen en mijnbouwrestanten. Reeds in 1978 stonden we zo in de Kupferstollen op de Blauspitze, Kals in Osttirol (samen met Schauinsland in het Zwarte Woud de enige mijn waar we ook mineralen hebben uitgehaald). Sindsdien volgden vele honderden mijnen van middeleeuws tot recent, voor koper, lood, tin, zilver, goud, wolfram, lei- en plaveistenen, … Ook hiervan zijn talrijke sporen in Geonieuws terug te vinden.

In 1979 werd ik lid van MKA, nog net goed voor één maandvergadering in de Ommeganckstraat. In 1989 zei Ludo (Van Goethem, toen voorzitter) dat Rik (Dillen) “een paar” taken had die hij wel aan iemand wou overdragen. Even later … was ik secretaris. Hoe raak ik er ooit weer vanaf… ik heb er dan maar een extra hobby van gemaakt.

Begin deze eeuw hing Paul zijn dia-apparaat definitief aan de haak. Voor mij was dat tijd om de digitale fotografie in te duiken. Sindsdien is niets wat lang genoeg stil wil staan (MKA’ers incluis!) nog veilig voor mijn lens. De laatste 4 jaar leverde dat zo’n 20 000 foto’s op waarvan ruim de helft mineralogie, mijnbouw en MKA als onderwerp hebben.